Op een mooie dag in Antwerpen…

Antwerpen… Ik hou van Antwerpen, heb ik altijd gedaan en zal ik ook altijd blijven doen. Nochtans word ik vaak ook teleurgesteld door Antwerpen. Ik had het gevoel dat het een meer open stad aan het worden was. Ik heb me er vaak zeer veilig gevoeld, maar ook onveilig. Vandaag was zeker zo’n onveilige dag…

Ik ging naar de cinema met m’n vriendin. We hadden het enorm leuk samen en het was echt een super gezellige middag. Na de film liep ik nog wat rond met mijn vriendin. We genoten van onze laatste minuten samen, omdat we nogal ver van elkaar wonen en zij even later dus de trein naar huis moest nemen. We wandelden hand in hand naar het station. Plots merkten we een man op die nogal opgeschrikt naar onze handen keek. Hij keek vol afgunst en begon ons te volgen. Hij volgde ons tot in het station en probeerde onze aandacht te trekken door ons aan te spreken. We negeerden hem en liepen zo snel mogelijk door. Mijn vriendin en ik spraken af dat we naar de militairen in het station zouden wandelen en hen aanspreken. De man kwam dichter en dichter en we merkten dat we het niet zouden halen tot aan de militairen. We besloten de Delhaize in het station binnen te stappen om daar mensen aan te spreken. Toen de man dit merkte, gaf hij op en draaide hij terug. Dit deed hij niet zonder ons nog even te doen schrikken en nog onverwachts dichter te komen. Hij lachte naar ons. De trots over het feit dat hij ons had kunnen doen schrikken, droop van zijn gezicht af.

Ik dacht dat Antwerpen in de goede richting aan het gaan was. Ik voelde me er veiliger en meer op m’n gemak na een lange tijd. Ik dacht dat we toleranter werden. Jammer genoeg werd ik wakker geschud uit die droom.
Ik stelde me de vraag: wat moet ik doen om me veilig te voelen in mijn eigen stad? Geen affectie meer tonen ten opzichte van mijn vriendin? Alles in mij probeert zich daar tegen te verzetten. Ik weiger mezelf anders te moeten gedragen, terwijl anderen, zoals deze man vandaag, wel hun gang kunnen blijven gaan en mensen heel bedreigd kunnen doen voelen.

Versta me niet verkeerd, ik probeer er geen rassenkwestie of religieuze kweste van te maken. Integendeel. Ik denk dat ik als studente gender en diversiteit zelf een uitgebreide visie heb kunnen ontwikkelen hierover en me hier boven weet te zetten. Afkeur en afgunst zijn menselijke reacties. Wat me niet menselijk lijkt is dat je mensen bedreigd laat voelen, om welke reden dan ook. In geen enkele religie wordt iets gezegd over onbekende personen te gaan bedreigen. Vandaar dat dit de ideeën over religie en ras overstijgt. Tolerantie is een mooi woord, maar blijkt jammer genoeg niet altijd even gemakkelijk haalbaar. Je kan je eigen vooroordelen, je ideeën en je gedachten niet uitschakelen. Je acties daarentegen zijn wel te controleren. Twee keer nadenken over je gedachten, ideeën en vooroordelen lijkt hierdoor een goed idee. Probeer ze in vraag te stellen in plaats van er doelloos naar te handelen.

Ik pleit er niet voor om emotieloos en gedachteloos om te gaan met vreemden, wel voor meer menselijkheid en respect ten opzichte van elkaar.

Ik wil van mijn slechte ervaring een leerervaring maken voor mezelf. Stil staan bij mijn eigen beelden en ideeën ten opzichte van anderen, zodat ik nooit in het gedrag zou vervallen waarin deze man vandaag verviel.